osiem

Echo moich ciężkich kroków świdrowało zaległą w kątach szkolnych korytarzy ciszę, raniąc uszy kilku siedzących na niskich parapetach uczniów, kiedy biegłem, dysząc, z otwartym plecakiem niedbale przewieszonym przez prawe ramię, a zgryzione ołówki i długopisy upadały na ziemię, razem z paroma zeszytami i resztą zawartości piórnika, których odgłos upadania o zimną posadzkę zagłuszało rozszalałe tętno krwi, nieustannie krążącej w moich żyłach, napędzanej przez bicie drżącego serca.

Silnym pchnięciem dłoni otworzyłem drzwi łazienki i wpadłem do pomieszczenia z imieniem młodszego, ciemnowłosego chłopca na ustach, z wymalowaną na twarzy troską i cieniem przerażenia, które niczym śmiertelna trucizna zagnieździło się w moim organizmie, sparaliżowanym niewypowiedzianymi na głos obawami i ostatnimi resztkami nadziei na upragniony cud.

– Taeminnie? – wykrztusiłem, a otwarty plecak z cichym hukiem wylądował na zbrązowiałych z brudu płytkach. – Taeminnie, słyszysz mnie?

Nie usłyszałem odpowiedzi, do uszu wlewało mi się nieznośnie rytmiczne uderzanie kropel wody o białą umywalkę, szum silników samochodów i stukot kobiecych obcasów, ze źródłem gdzieś daleko za mną. Przełknąłem ślinę, kiedy szczęknięcie zamka w drzwiach kabiny wyrwało mnie z zamyślenia, uratowało przed powodzią chaotycznych myśli i czarnych scenariuszy, chociaż nie wydawałem się być do końca przekonany, że dźwięk, który właśnie zabrudził ciszę, mogłem uznać za dobry, pomyślny znak.

Bez chwili wahania otworzyłem zielonkawe drzwi, a moim oczom ukazał się trzęsący się, skulony chłopiec, z niemożliwym do zniesienia odorem żelaza barwiącym zgromadzone wokół niego powietrze, co sprawiło, że wydałem z siebie desperackie westchnienie rozpaczy. W ciągu kilku krótkich sekund usłyszałem, zobaczyłem i poczułem siłę walącego się świata na własnych ramionach, a łaskoczący, szary kurz wypełnił mi nozdrza, przesiąknięty zapachem spalenizny i rozkładu, krwi i brudu.

– T-Taemin?

Wspomniany imieniem zacisnął drobne, śliskie dłonie na materiale mojej koszulki, przez co momentalnie poczułem wykwitającą na ciuchu, ciepłą plamę i dopiero po dłuższej chwili odważyłem się uchylić zamknięte w przerażeniu powieki, by dostrzec ciemne, ciągnące się w nieskończoność smugi krwi na drzwiach kabiny i zaschnięte na twarzy młodszego czerwone krople oraz zamknąć w uścisku palców otwartą, rozszarpaną skórę nadgarstków, płaczącą strumieniem bordowych, lśniących łez.

– C-Czy możemy... czy możemy iść do domu? – usłyszałem, zanim zalała mnie ciemność, zanim z moich warg ześlizgnął się niemy, bezsilny szloch, ostatnia rzecz, którą zapamiętałem.

[360]

a/n: tak, zdecydowałam się zwiększyć limit i właśnie przy takim zamierzam zostać, 300 słów to niestety za mało w niektórych przypadkach, a usuwanie połowy tekstu nie ma za bardzo sensu... anyways, postanowiłam przerwać kolorową tęczę, więc oto angst, który chyba nie wyszedł, sama nie wiem, mam mieszane uczucia ;__;