siedemnaście

Unoszący się w powietrzu zapach zakurzonych, pożółkłych książek zagęścił się i wypełnił moje nozdrza, gdy tylko przekroczyłem próg biblioteki na rogu jednej z uboższych ulic miasta. Stłoczone w budynku ciepło zaatakowało moje policzki, wcześniej wystawione na kaprysy pogody, w tym na nieznośne pocałunki wiatru.

– Taeminnie!

Tęgi, wysoki chłopak o brązowych oczach przywitał mnie z uśmiechem zza długiej, dębowej lady.

– Cześć, hyung – odparłem błyskawicznie, obluzowując zaciśnięty na szyi szalik i zsuwając płaszcz z ramion.

Choi Minho, starszy ode mnie o dwa lata, był synem właściciela biblioteki i znaliśmy się od stosunkowo dawna. Odwiedzałem to miejsce odkąd pamiętam, a on wydawał się być tu zawsze obecny. Z biegiem lat zbliżyliśmy się do siebie i mogłem powiedzieć, że staliśmy się naprawdę dobrymi przyjaciółmi.

– Minho – odezwałem się, podchodząc do lady i kładąc na niej szalik oraz płaszcz – czy mógłbyś mi pomóc znaleźć jedną książkę?

Jego oczy rozbłysły, pokiwał głową bez wahania i chwycił mnie za przegub, ciągnąc w stronę wspinających się do sufitu regałów.

– Jaką konkretnie?

– „Zabić drozda” – wyjaśniłem krótko.

Zagłębiliśmy się w labiryncie książek, mijając coraz więcej półek i zostawiając za sobą grzbiety niezliczonej ilości dzieł. Zatrzymaliśmy się przy zwisającej z sufitu, ozdobnej literze „H”.

– Powinna gdzieś tu być – oznajmił, ze skupieniem wypatrując jednego tytułu pośród setek innych.

Stanąłem obok, plecami opierając się o regał i obserwując go z zainteresowaniem. Ukryte pod skórą mięśnie poruszały się do rytmu jego ruchów.

– Taeminnie? – zagadnął po chwili. – Czy mógłbyś... książka jest za twoim ramieniem.

Zanim zdążyłem wykonać jakikolwiek ruch, sięgnął dłonią, nachylając się nade mną z nieobecnym wzrokiem. Zamarłem, czując na włosach jego oddech. Ze zgrozą stwierdziłem, że znajdujemy się stanowczo za blisko.

Upuścił książkę na ziemię, spoglądając na mnie z cieniem czułości tańczącym w kąciku oka i nagle zapragnąłem, by nasze wargi przestało dzielić te kilka centymetrów wydających się być kilometrami. Przełknąłem ślinę i zacisnąłem powieki, kiedy ciepły oddech chłopaka musnął moje usta.

Zderzyliśmy się ze sobą, poczułem jego dłonie zamykające się na mojej talii i chłodne palce muskające skórę ukrytą pod materiałem koszulki. Próbowaliśmy znaleźć rytm, nadaremnie zsynchronizować nasze ruchy, ale nie mogliśmy nic poradzić na niedoskonałości naszych spragnionych dotyku warg, na to, że nie potrafiły dopasować się kształtem ani fakturą, że były sobie kompletnie obce i nieskore do współpracy.

Pocałunek był powolny i oderwaliśmy się od siebie dopiero po dłuższym czasie, dysząc szybko i ciężko, spoglądając na siebie roziskrzonymi spojrzeniami pełnymi niewypowiedzianego zaskoczenia.

Starszy chłopak oblizał spuchnięte pocałunkiem wargi, wzdychając prosto w moje usta.

– Przepraszam – odchrząknął – chyba upuściłem tę książkę, o której mówiłeś.

[426]

a/n: raz za mało, raz za dużo, muszę się wreszcie ogarnąć i postarać na serio trzymać limitu... ;__;