szesnaście

– J-Jak mam ci pomóc, Taemin-ah? – wysoki, opierający się o czarne, hebanowe biurko brunet wydusił po dłuższej chwili milczenia.

– Po prostu powiedz mi, jak... jak się to robi, to wszystko... – długowłosy chłopiec wyszeptał, a na jego policzkach wykwitły rumieńce. – Nie mam nikogo innego, kogo mógłbym o to poprosić, Minho – jęknął cierpiętniczo, przygryzając dolną wargę.

– Załóżmy, że ci powiem – zaczął powoli chłopak, prostując ramiona. – Tylko... umm, Taemin-ah, wątpię, by sama teoria wystarczyła, sam widz-

– W takim razie – przerwał mu długowłosy – pokaż. Pokaż mi, dobrze?

– Mam ci... pokazać...? – wykrztusił, unosząc brwi w geście bezbrzeżnego zdumienia i przełykając ślinę. Młodszy skinął energicznie głową, spoglądając na kolegę błagalnym wzrokiem. – Aishh, niech ci będzie. Tylko nikomu ani słowa, rozumiesz?

– Naprawdę?! Dzięku-

– Nikomu ani słowa – powtórzył dobitnie starszy, wcinając się długowłosemu w słowo. – Nikomu, Taemin-ah.

Chłopak pokonał dzielący go od młodszego dystans, z wymalowanym na powierzchni czekoladowych tęczówek wahaniem zamykając jego twarz w delikatnym uścisku obydwu dłoni. Westchnął cicho, zaciskając wąskie wargi w ledwie widoczną linię, kiedy z niespotykaną sobie nieśmiałością pochylił się nad pełnymi ustami przyjaciela.

– C-co mam robić, hyung...?

– Po prostu... umm... skup się na czuciu, dobrze?

W następnym momencie jego usta spoczęły na tych młodszego, tańcząc po ich powierzchni, poznając ich każde zakrzywienie i nierówność, badając ich fakturę i kształt. Ciche westchnienie przelało się na delikatnie zaróżowione wargi chłopca, kiedy język starszego pojedynczymi, subtelnymi liźnięciami niepewnie poprosił o pozwolenie na dalszą wędrówkę w głąb ciepłego wnętrza jego ust. Połączeni ze sobą w powolnym pocałunku walczyli dominację, gryząc i ssąc wypukłości wrażliwej na dotyk skóry, bez pamięci zatracając się w dotychczas nieznanym sobie rodzaju przyjemności. Ramiona młodszego bez problemu odnalazły drogę do szyi bruneta, obejmując ją ciasno i przyciągając do siebie jeszcze bliżej.

– H-Hyung, czy tak jest dobrze?

– Idealnie, Taeminnie. Idealnie.

[296]