siedem

Po kilkunastu minutach bezcelowego przeglądania archiwum wiadomości w telefonie wstałem z długiej, beżowej kanapy w poczekalni na polecenie niskiego fryzjera z nieco gadzią twarzą (w żadnym wypadku nie była brzydka, po prostu wyglądała nieco... dinozaurzo) i zadbanymi, jakżeby inaczej, włosami, pofarbowanymi na trzy różne kolory. Uśmiechnął się, obrzucając moje długie kosmyki ciekawskim spojrzeniem i ruchem ręki poprosił, bym usiadł na fotelu.

– Obcinamy, zgaduję? – zaśmiał się radośnie, a jego oczy rozbłysły.

– Tak – potwierdziłem słabo, nie czując się wcale pewnie.

Kątem oka uchwyciłem wchodzącego przez drzwi salonu wysokiego bruneta, którego duże, brązowe oczy otaczały krótkie loki.

– Musiałeś długo zapuszczać – zauważył dinozaur, wyraźnie pod wrażeniem. – Nieco szkoda to teraz brać pod nożyczki... Myślałeś może o farbie?

Pokręciłem głową, zaskoczony bezpośredniością chłopaka.

– Bardzo dobrze byłoby ci w blondzie... idziesz na to? – zapytał z entuzjazmem, po chwili odwracając się do chłopaka w lokach. – Minho, skarbie, co o tym sądzisz? Obciąłbym nieco tu, potem wyrównał jakoś... nie wiem, o, tak... a potem... hm – westchnął ledwie zauważalnie i zaczął rozmawiać z chłopakiem, co puściłem mimo uszu.

– Tak byłoby ładnie – odezwał się Minho, gestykulując energicznie wokół mojej głowy. – Tylko nie przesadź z blondem, hyung.

Z każdą kolejną minutą coraz więcej miedzianych kosmyków upadało na ceramiczne płytki i ze zdziwieniem przyjąłem dziwne uczucie lekkości, które zaczęło wypełniać mnie od razu po chwyceniu przez chłopaka nożyczek. Ze skupieniem obserwowałem wszystkie jego poczynania, przy okazji przyłapując wyższego na przyglądaniu się mojemu odbiciu w lustrze.

– Skończone! – cichy pisk ekscytacji wypełnił moje uszy kilkadziesiąt minut później. – Och, wyglądasz cudownie...

Idąc chodnikiem zatrzymywałem się przy dosłownie każdej wystawie sklepowej, z szeroko otwartymi oczami przyglądając się obcemu odbiciu i właśnie podczas podziwiania rozlewających się po kosmykach moich włosów blond refleksów przy opustoszałej kawiarni, czyjaś ciepła dłoń spoczęła na moim barku. Odwróciłem się, spojrzenie rozbijając o ciemnowłosego chłopaka z lokami.

– Masz może ochotę na kawę?

[317]

a/n: mogę zacząć piszczeć? *-*
     + zaczynam myśleć o zwiększeniu limitu słów (400 zamiast 300), ponieważ czasami naprawdę trudno mi się zmieścić... postaram się zdecydować na konkretną liczbę początku tygodnia ^^