trzydzieści dziewięć

Podniosłem zmęczony, nieco zaspany wzrok na wiszący na ścianie zegar, na kilka krótkich sekund w niepamięć rzucając leżące na biurku przede mną stosy książek, notatek i zniszczonych, pogryzionych długopisów oraz ołówków, które w ostatnich, zarówno styczniowych i lutowych dniach stały się codziennym, monotonnym widokiem, w moich oczach zawsze tak samo szarym i cierpiętniczym. Z uśmiechem, na którego konturach zarysował się cień wyczerpania, stwierdziłem, że udało mi się – trzeci raz z rzędu – przeżyć dzień zakochanych zakopany w medycznych zagadnieniach, z wywołaną przez rażącą żarówkę wadą wzroku i bez towarzyszących mi na każdym kroku widoków śliniących się do siebie par.

Odetchnąłem, ale, co dziwne, ciężar na moich ramionach nie zelżał, a wręcz przeciwnie, z zaskoczeniem doszedłem do wniosku, że zaczynałem mieć coraz większe trudności z siedzeniem prosto. Zmarszczyłem brwi, zdziwiony i wstałem z krzesła celem skierowania się do kuchni, lecz nim zdążyłem odsunąć się od białego biurka na chociażby metr, ciszę mieszkania prześwidrował dzwonek leżącego na stoliku do kawy telefonu, który zasygnalizował otrzymanie wiadomości.

Zamrugałem, zszokowany, kiedy dostrzegłem, że nadawca to starszy, ciemnowłosy chłopak, sąsiad z naprzeciwka, który razem ze mną studiował medycynę i wręcz uwielbiał kraść mi wszystkie możliwe ołówki.

Od: Minho-ssi

00:04

otwórz drzwi

Z wahaniem podszedłem do umieszczonego w zamku, miedzianego klucza i zagryzłem wargę. Niechętnie umieściłem dłoń na klamce, walcząc z samym sobą, bowiem nie wiedziałem, czy mam ochotę na studenckie, zakrapiane wysokoprocentowym gównem rozmowy cztery minuty po północy, ale koniec końców, nieco wbrew własnym myślom, zdecydowałem się spełnić prośbę.

Uderzył we mnie silny, kwiecisty aromat, w którym udało mi się wyczuć różę, a widok zasłoniła mi kolorowa, rażąca w oczy ściana i dłuższą chwilę stałem, nieruchomo, zanim uświadomiłem sobie, że to barwny, niewyobrażalnych rozmiarów bukiet z dziesiątkami nieznanych mi kwiatów, bowiem rozpoznać mogłem tylko nieliczne. Zakrztusiłem się ich zapachem i zatoczyłem, co zmusiło mnie do zaciśnięcia palców na framudze drzwi, a skóra na moich kostkach automatycznie zbielała. Zrobiło mi się niedobrze, otoczenie wirowało i czułem, że zaraz upadnę, z cichym głosem starszego tańczącym w moich uszach:

– Nie wiedziałem, które lubisz, więc... więc wziąłem wszystkie możliwe.

[341]