jeden

Zachodzące słońce, którego tarcza wydawała się tonąć w bezkresie uśpionego oceanu, rozlewało arkusze czerwieni i pomarańczy na powierzchni bezchmurnego, błękitnego nieba, brudząc je niezliczoną ilością niesymetrycznych kleksów i egzotycznych wzorów. Jego ostatnie ciepłe promienie leniwie lizały złoty, lekko wilgotny piasek, ciągnący się długim strumieniem u moich nagich stóp i przesypujący się pomiędzy zmarzniętymi palcami. Ledwie widoczny uśmiech, którego niewyraźny szkic zarysował się na moich ustach, zagęścił gromadzące się wokół powietrze, wypełniając je roześmianymi iskierkami rozrzuconych w nieładzie myśli, które podrygiwały do dyktowanej przez szum fal i bicie mojego serca melodii. 

– Znowu mi uciekasz – usłyszałem za sobą delikatny, ciepły głos, po chwili echem tańczący w schowanych pod kosmykami włosów uszach. Silne, pewne dłonie od razu odnalazły drogę do moich osamotnionych, spragnionych dotyku bioder, a opuszki chłodnych palców niemal natychmiast natrafiły na ciągnące się na skórze, wyrzeźbione przez siebie dawno temu ścieżki.

– Myślałem, że to lubisz – mruknąłem cicho, bez reszty zatracając się w długo wyczekiwanym uścisku.

– Nie mylisz się – zaśmiał się dźwięcznie, wypełniając otaczającą nas pustą przestrzeń wesołymi odcieniami różu; zawsze wierzyłem, że gdyby śmiech potrafił przybierać określony kolor, właśnie tak wyglądałby ten jego. – Taemin-ah, dopóki mam pewność, że będę w stanie cię odnaleźć, możesz uciekać nawet na sam koniec świata. Tylko nie rób tego za często.

– Dlaczego?

– Nie lubię, kiedy cię przy mnie nie ma.

– Och – wyrwało mi się, kiedy niski szept obudził do życia ukryte na karku dreszcze. – Też tego nie lubię, hyung.

Kilka krótkich chwil później nasze zmęczone zbyt długą rozłąką usta zderzyły się ze sobą, łącząc w chaotycznym, nieposiadającym żadnego wyraźnie określonego taktu tańcu; w pocałunku, który smakował spienionym cappuccino i słoną, morską wodą.

– Tae-

– Minho... – ciche westchnienie opuściło moje wargi, przerywając mu w pół słowa.

– Co?

– Za dużo gadasz.

[299]

a/n: okay, mogę zacząć panikować? anyways, trochę tu cukru